Waarom Je Toch Grease (1978) Moet kijken

De meeste norse, closed-minded, heteroseksuele mannen zoals ik zullen, net als ik, proberen om het kijken van Grease (1978) zo lang mogelijk uit te stellen, iets wat ik zeker begrijp. Het lijkt namelijk een film die precies is wat je denkt dat het is en als je niet leuk vindt wat je denkt dat het is, waarom zou je het dan nog kijken. Toch is Grease niet precies wat je denkt dat het is, in ieder geval niet toen ik de film keek. 

Voordat we de reële Grease kunnen vergelijken met de imaginaire Grease, moeten we eerst goed opstellen wat de imaginaire variant dan precies was, wat in hindsight moeilijker is aangezien de imaginaire Grease niet meer bestaat sinds het ontstaan van de reële Grease. In mijn herinnering was de imaginaire Grease een oude musical film over een koppel waarin veel wordt gedanst. Omdat het een gedateerde film is, voldoet het niet helemaal meer aan de huidige normen en waarden, waardoor je als moderne, open-minded, heteroseksuele man deze film eigenlijk ook niet meer zou mogen kijken. Gelukkig ben ik niet zo nors en closed-minded als ik mij voordoe, en een vogeltje (Merel voor degene die haar kennen) vertelde me waarom je ook als je modern en open-minded bent nog steeds Grease mag kijken. Deze wijsheid zal ik bij deze aan u, waarde lezer, verstrekken.

Eigenlijk komen beide punten samen één misvatting. Je moet Grease niet al te serieus nemen, zoals Olivia Newton-John (Sandy) zelf zegt.[70]  Dit is ook mijn ervaring met de film. Eigenlijk is het verhaal vrij absurd, zoals dat na 1 of 2 zinnen die Sandy tegen de haren in strijken ze al kan zeggen dat ze Danny nooit meer hoeft te zien. Of dat Danny en zijn vrienden constant hun haren aan het kammen zijn. Deze voorbeelden zijn nog maar kleine dingen. Het is dan ook gebaseerd op een Broadway musical, die een jaren 70 satire was van de jaren 50.[71] Dit kleine feitje geeft de film veel meer diepgang, waardoor het een hele uniek wordt. Afwisseling is de kruid van het leven, en ik durf te garanderen dat de meesten van jullie nog nooit iets hebben gezien als Grease. Het is dus zeker niet precies wat je ervan verwacht.

'Je moet het niet zo serieus nemen' wordt natuurlijk vaak als argument gebruikt om enigszins problematische media te verdedigen. Toch gaat het hier wel op. Ook hier komt het feit terug dat Grease een satire is. Dit is het duidelijkst te zien in de transformatie van Sandy. Waar in de jaren 50 de 'bad boy' altijd getransformeerd werd door een vrouw, gebeurt het bij Grease andersom. Het wilt juist verwijzen naar alle problematiek van de jaren 50, want nu in de jaren 70 zijn we veel verder. Als tiener mag je een beetje je seksualiteit ontdekken, David Bowie kan openlijk homo zijn en Elton John bi, en we zijn niet meer zo dom elk moment onze haren aan het kammen. 

Grease is fantastisch. Ook al ben ik zeker niet de eerste om dat te verkondigen, kan de kleine verandering in perspectief veel te weeg brengen in je kijkervaring. Neem Grease niet te serieus, zoals het bedoelt is, geniet van de absurditeit van de jaren 50, en bedenk hoe ver we zijn gekomen als samenleving.