De misleiding van Don’t Worry Darling (2022)

Deze week, lieve lezers, zou ik u graag een dienst willen verlenen. Ik heb een film, Don’t Worry Darling (2022) geregisseerd door Olivia Wilde, voor u gekeken zodat u dat zelf niet hoeft te doen. Toch zou ik even willen aanraden, voordat u verder leest, de trailer te kijken en te bepalen of u de film toch eerst wilt kijken. Daarbij, ik denk dat voornamelijk jonge vrouwen die bezig zijn hun plek te vinden in de samenleving, deze film leuker vinden. Een gewaagd standpunt, ik weet het, maar ik ga dit voor u onderbouwen.

Mocht het niet duidelijk zijn van de introductie: Spoilers.

Het verhaal is het makkelijkst op te delen in 3 stukken. Het begint met de introductie van de karakters en de setting. Het lijkt een satire op de jaren 50 en de American Dream. De twist is dat alle mannen van de gemeenschap waarin ze wonen werken voor hetzelfde bedrijf, The Victory Project, wat een stukje de woestijn in ligt. Ook mogen de mannen zeker niet vertellen wat ze doen voor hun werk.

In het tweede deel van het verhaal begint de hoofdpersonage, Alice, dingen te zien de niemand anders ziet. Ook gaat ze zich vreemd of zelfs schizofreen gedragen. Wat leek op een overdreven verhaal over de ideale jaren 50 verandert in een psychologische thriller. Als kijker weet je niet meer wat je wel en niet moet geloven. Het is wel heel duidelijk dat alle mannen Alice proberen te manipuleren en alles weg wuiven alsof er niks aan de hand is.

Het derde deel is weer heel anders. Er is een andere, moderne of sciencefiction wereld, die wat weg heeft van Blade Runner. Hierin heeft Alice een ander leven en is ze samen met een andere man. We komen erachter dat de herinnering van Alice gefabriceerd zijn en dat ze in een simulatie leeft. Jack, haar man, gespeeld door Harry Styles, blijkt haar daar geplaatst te hebben om haar te redden van de ellende van het echte leven. Wanneer de mannen naar het werk gaan, gaan ze uit de simulatie, terug naar de echte wereld om daar geld te verdienen voor de simulatie. Alle vrouwen die daar wonen zijn dus zonder het te weten en tegen hun wil in de simulatie gezet. Alice komt daar natuurlijk achter en ze probeert te ontsnappen. Als je wilt weten of dat lukt, moet je de film zelf kijken. :p Grapje, het lukt haar.

Nu u, lieve lezer, weet waar de film over gaat, kan ik ingaan op mijn kritiek. De moraal van de film is erg onduidelijk. Ik was erg enthousiast aan het begin. Alle mannen vertrekken tegelijk van huis naar het werk, wat de satirische toon zette om na te denken over de rollen van de man en de vrouw in een huwelijk. De sets waren stijlvol en er werd goed geacteerd. Mijn verwachting was dat de film de moeilijkheden van het verdwijnen van deze rollen ging beschrijven, op de achtergrond van de jaren 50. De locatie van het stadje deed erg denken aan het dorp van de scène “nuke the fridge” uit Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Het leek op een dorp waarop een atoombom getest zou worden.

De atoombom was een hoopvolle verwachting van mij en misschien een beetje onredelijk. De andere verwachting vond ik daarentegen goed gegrond. Echter werd ik teleurgesteld. Het verhaal ging een andere kant op. Alice werd steeds gekker, had steeds meer hallucinaties. Ik had nog de hoop dat het monotone leven van Alice de reden was voor het Freudiaanse doordraaien, maar al snel werden alle personages om haar heen zo verdedigend en misleidend, dat Alice wel gelijk moest hebben. Van het onderzoek naar de rollen binnen het huwelijk gaan we dus naar een verhaal over de onderdrukking van vrouwen door alle mannen, maar ook daar blijft het niet bij. In het derde deel gaat het weer over wat anders.

Alice weet nu wat er gaande is: Ze is ontvoerd door haar man naar deze simulatie. De centrale vraag van de film is nu dus of je ooit een man en daarmee je echtgenoot echt kan vertrouwen. In de vorige delen ging het eerst over de passieve onderdrukking door de normen en waarden en toen over de actieve onderdrukking door alle mannen. De verschuiving van het standpunt door deze drie delen van het verhaal zorgt dat het diepgang mist. Voordat je echt kan nadenken over de problemen die aan de kaak worden gesteld is de toon al veranderd.

Ik ben misschien te streng. Al ben ik erg betrokken bij de moeilijkheden die vrouwen kennen, heb ik het natuurlijk nooit echt beleefd met mijn zeven vinkjes. Misschien dat daardoor de film ook minder resoneerde met mij. Het punt van de film is volgens mij een verhaal vertellen over de angst die een vrouw nog vaak voelt voor de macht van de man, of dat nou institutionele of persoonlijke macht is. Kan dit ook de reden zijn dat veel meer vrouwen naar series kijken over seriemoordenaars? [1] Dit is natuurlijk allemaal speculatie naar wat Olivia Wilde bedoeld heeft maar eerlijk gezegd, het lijkt er nog steeds op dat de film ook niet goed weet wat het wil omdat de thema’s zo chaotisch komen en gaan.

In conclusie, de film mist een eenduidig doel of verhaal, waardoor het ongemakkelijk kijkt. Het punt, als dat er al was, gaat daardoor een beetje verloren. Daarbij is wel duidelijk dat ik niet helemaal de doelgroep ben. Vindt u, lieve lezer, dat u meer tot de doelgroep behoord, laat dan ook vooral weten wat u van de film vond! Dat mag trouwens altijd.

[1] Weet jij de source?