Back to the future (1985) strooit onbedoeld zout in een open wond

Lieve Lezer,

Ik heb iets op te biechten: ik begin in herhaling te vallen. De film van deze week gaat weer over de jaren 50. In de film Back to the Future (1985) komt Marty terecht in 1955, 30 jaar in het verleden, waar hij met hulp van de jongere versie van zijn vriend Dr. Emmett Brown (Doc) terug in de toekomst probeert te komen. Dat terwijl het voor Marty een kwestie van leven of dood wordt om de tijdlijn zo intact mogelijk te houden. Al komt veel van de film overeen met Grease en ook een beetje met Die Hard, hield ik er hele andere nasmaak aan over. Iets wat erg aan sluit bij recente gebeurtenissen. 

Het grootste deel van de film is een tienerdrama in de jaren 50. Marty komt namelijk zijn ouders tegen in het verleden, en die moet hij bij elkaar zien te krijgen, anders stopt hij zelf te bestaan. Het verschil met Grease is natuurlijk het sci-fi randje dat het heeft, maar de overdreven manier van acteren is er wel, net als de onvoorstelbare manier hoe jongens en meiden met elkaar omgaan. Het geeft een soort humor die je in huidige films niet meer ziet. 

Dat het een jaren 80 films is merk je aan de verheerlijking van het geweld, net als in Die Hard, maar natuurlijk wel in minder maten. Deze verheerlijking is ook niet met machine geweren, al zitten die tegen mijn verwachting in wel in de film, maar juist in de beloning die karakters krijgen vanwege het gebruik van geweld. Niet alleen vindt Lorraine (de moeder van Marty) het woest aantrekkelijk, George (de vader) eindigt daardoor als een veel succesvollere man.

Waar Back to the Future wel echt uniek in is vergeleken met de films die in eerdere blogs aan bod kwamen, is de optimistische houding richting technische innovatie. Voor mij was de centrale boodschap van de film dat alles mogelijk is met de techniek. Het optimisme is ook erg aanstekelijk, op dezelfde manier dat je een food truck wilt beginnen als je Chef (2014) kijkt. Toch kwam ik bitterzoet uit de film. Toen ik nog jong en onbezonnen was had ik mijzelf nog wel een techoptimist genoemd. Ik was lang geleden niet van plan geweest mijn rijbewijs te halen want tegen de tijd dat ik had willen rijden bestonden er zelfrijdende auto's. Ondertussen kijk ik hier niet meer op dezelfde manier naar. Shell verzwakt klimaatdoelen [1] en ik heb mijn rijbewijs. Bovendien lijken bedrijven als Amazon en Meta nauwelijks nog morele waardes te hebben.

Back to the Future is dus een hele leuke film. Je kan genieten van een verloren stijl van humor, (alweer) een overdreven weergave van de jaren 50 en een aanstekelijk techoptimisme. En als je niet te veel nadenkt over wat je kijkt en wat het voor jouw betekent, blijft het bij al deze pluspunten. Voor mij heeft mijn domme brein de film toch nog een zuur randje gegeven.

[1]: Eco-business. (20 maart 2024). Shell abandons 2035 emissions target and weakens 2030 goal.