Na het kijken vanThe unbearable weight of massive talent (2022) was ik er klaar mee

Je kent het wel: het gevoel dat je, omdat je ergens goed in bent, je het wel moet doen. Je gaat zonder echte reden electrical engineering studeren. Je wordt voorzitter van een uiteenvallende commissie. Je verbetert het analytisch denkvermogen van duizenden lezers elke week weer met gevatte beschouwingen van een uiteenlopende selectie films. Over dat gevoel gaat de film The Unbearable Weight of Massive Talent (2022), in tegenstelling tot wat de naam suggereert, helemaal niet. Waar gaat het dan wel over?

De film The Unbearable Weight of Massive Talent gaat over de opdrogende carrière van Nicolas Cage, gespeeld door Nicolas Kim Coppola. Om toch maar een beetje geld te verdienen gaat hij in op een aanbod om de speciale gast te zijn op een verjaardag in Europa. Daar ontwikkeld hij een vriendschap met zijn gastheer Javi (Pedro Pascal). Een film over vriendschap dus? Ja en nee. Er is meer.

De vriendschap tussen Javi en Nick ontwikkeld zich op een achtergrond van maffia, CIA en ontvoering. Het heeft een climax met achtervolgingen en schietpartijen die eindigt met de Amerikaanse fier wapperend in de achtergrond. Is het een actiefilm? Zoals ik ernaar kijk niet. Ze benoemen zelf, in de film, dat een ontvoering toevoegen alleen maar voor het geld is. De actie is niet het doel van de film.

Is dat het dan? The Unbearable Weight of Massive Talent is een kritiek op de huidige stand van Hollywood. Alles is overdreven in deze film: de drama, de actie, het acteerwerk (van Nicolas Cage). Bovendien gaat de film over zichzelf. Javi en Nick zijn het script aan het verzinnen, terwijl ze het meemaken en gaan vervolgens naar de première van de film. Sterker nog, Nicholas Cage speelt letterlijk zichzelf. Het heeft alles om een klassieke postmodernistische film te worden, behalve dat ze het met opzet té veel doen. Het is een film met commentaar op het postmodernism. Maakt dat het metapostmodernistisch?

Mijn eerste reactie na de film was vergelijkbaar met dit idee van kritiek. Ik bedacht geërgerd: inderdaad! Een film kan tegenwoordig niet meer gewoon gaan over hoe de vriendschap tussen twee personen zich ontwikkeld. Er moet overdreven worden, het moet meta zijn. Ik was er klaar mee. Ik wil moderne modernistische films. Ik wil nieuwe films als Grease en Back to the Future. Toch ben ik met de tijd anders naar de film gaan kijken.

Uiteindelijk is The Unbearable Weight of Massive Talent een film over Nicolas Cage. Het is een nijdige kopstoot van een acteur die het niet kan hebben dat hij minder relevant wordt. Dat hij dat ook zegt in de film, neemt niet weg van het punt wat de film wil maken. Nicolas Cage komt met zijn moderne surrealisme niet mee in het postmodernisme. Iedereen zit fout en Nicolas Cage is de messias.

Films zijn niet meer zoals ze geweest zijn. Ik vind, net als Nicolas Cage, dat we misschien wel een stapje terug mogen doen. The Unbearable Weight of Massive Talent heeft mij dat kundig doen inzien, helaas met een klein zuur randje.

Een aantal dingen voor de goed orde:

• Ik heb nooit een andere film gezien met Nicolas Cage;

• Nicolas Cage is de artiestennaam van Nicolas Kim Coppola;

• Ik weet nauwelijks wat de termen modernisme, postmodernisme en surrealisme betekenen;

• Het is wel echt een leuke film.